Στην προηγούμενη μου επίσκεψη στη γη της ελευθερίας (των όπλων) οι γιγαντοαφίσες έδειχναν τον Σταλόνε και την παρέα του φορτωμένους με όλο το φονικό τους οπλοστάσιο και το άγριο ύφος του serial killer που εδώ συχνά αποκαλείται και ήρωας του "έθνους". Ήταν τότε που συνέβη η σφαγή στο Colorado από κάποιον που αποκαλέσαν ψυχοπαθή και την όλη κατάσταση μια τραγωδία. Δε χρειαζόταν πιστεύω να είναι κανείς προφήτης για να πει με θλιμμένο κυνισμό, όπως είχα πει κι εγώ τότε, ότι είναι κάτι που θα επαναληφθεί, αφού η νοοτροπία της μάζας δείχνει προς τα εκεί και αυτά είναι τα πρότυπα που στηρίζει.
  Αυτή τη φορά, οι αφίσες δείχνουν τον Σβαρτζενέγκερ, με ένα φλογερό οπλοπολυβόλο στα χέρια και το κλασικό μάυρο γυαλί που παραπέμπει σε ατάκα "I'll be back". H Aμερικη αυτή τη φορά θρηνεί μικρά παιδιά 6-7 ετών δολοφονημένα από ένα νέο άνθρωπο 20 ετών με σχετικά φυσιολογική ανάπτυξη απ'οτι όλα δείχνουν, με μόνη ιδιαιτερότητα τη νόσο Ασπεργκερ που τα μέσα ήθελαν μέχρι πρότινος να συνδυάζουν με επιτυχημένους και καθ'όλα ενταγμένους στην κοινωνία ανθρώπους. Θα θελήσουν άραγε να μας πείσουν  αυτή τη φορά ότι το Άσπεργκερ σημαίνει βαριά ψυχασθένεια? Ότι ο νεαρός ήταν μέλος εξτρεμιστικής οργάνωσης ή μήπως ότι αντιμετώπιζε βαριά ψυχολογικά προβλήματα, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία του "έθνους"? Όπως και να'χει, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
   Την ίδια ώρα, ο αδερφός του δράστη κυκλοφορεί σε φωτογραφίες και video των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης με χειροπέδες ενώ φωνάζει "είμαι θύμα, εχασα μάνα και αδερφό".
  Tην ίδια ώρα, οι πιο προβληματισμένοι του hollywood κάνουν καμπάνια ευαισθητοποίησης και ζητούν νομοσχέδιο που θα σταματήσει το κακό. Με περισσότερο έλεγχο? Με απαγόρευση της διακίνησης όπλων ? Με "καλύτερη καταστολή"?
   Tην ίδια ώρα, κάποιοι που έχουν πληρώσει ως και 200 δολάρια για να δουν τους χαρούμενους αγιοβασίληδες να χορεύουν συγχρονισμένα στα θέατρα της Times Square, υποβάλλονται σε σωματικό έλεγχο κατά την είσοδό τους στο θέατρο. Φυσικά η επιλογή γίνεται με κριτηριο την εμφάνιση, κάτι που σημαίνει κοινωνικό ρατσισμό χωρίς καν περιτύλιγμα.
  Την ίδια ώρα, σε Αφρική,  μέση Ανατολή και Ασία, οι λαοί θρηνούν θύματα σε επιθέσεις από αέρα, στεριά και θάλασσα, ενώ το αμερικανικό "έθνος" βραβεύει τους ήρωές του, τους μισθωτούς δολοφόνους που σκορπούν τον τρόμο σε ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα, σε μέρη που δεν μπορούν καν να προφέρουν σωστά το όνομά τους.
   Έχουμε λοιπόν μια κοινωνία που διαφημίζει όπλα και αδίστακτους εκτελεστές ως ψυχαγωγία, που προβάλλει ως ηγέτες τους υμνητές της οπλοκατοχής, και βραβεύει μαζικούς δολοφόνους, ενώ δυσκολεύεται να δεχτεί το πώς όλο αυτό οδηγεί σε μαζικές δολοφονίες. Με σπασμωδικές αντιδράσεις που μόνο παραβιάζουν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινή λογική, αυτή η κοινωνία προσπαθεί να πείσει ότι αντιδρά στη βία και αγωνίζεται να εξασφαλίσει κάποια ποιότητα και ασφάλεια στο κοινωνικό σύνολο. Με  νομοσχέδια και απαγορεύσεις, ελπίζουν οι πιο προβληματισμένοι να επαναφέρουν την "τάξη". Μπορει όμως κανεις να πει ότι η βία δείχνει να έχει επιστρέψει σε εκείνους που την τάισαν περισσότερο από τον καθέναν στη σύγχρονη ιστορία. Δείχνει μάλιστα να είναι αμείλικτη, να μην έχει πρόσωπο ή ηλικία και οι εκδηλώσεις της να είναι γενικά ανεξέλεγκτες.
  Ίσως τελικά να έχει έρθει η ώρα για κάθε κοινωνία να αποφασίσει τι θέλει για τους ανθρώπους της, για τα παιδιά και για τους μεγαλύτερους. Το αμερικάνικο όνειρο το είδαμε και φαίνεται να έχει μετατραπεί σε εφιάλτη με πολλά μέρη. Οι υποστηρικτές των όπλων και του μιλιταρισμού βέβαια χαμογελούν, πάντα με σφιγμένο το σαγόνι. Τσάρλτον Ήστον, Μπρέιβικ, Κασιδιάρης και λοιποί. Ανωτερότητα του έθνους, ανασφάλεια, περισσότερη καταστολή, διδαχές μίσους και βίας, και ό,τι αποτελέσματα μπορεί να φέρνουν όλα αυτά σε μια κοινωνία που διαφημίζει τα όπλα.
  Αυτό λέτε να εννοείται ως αρετή και τόλμη που οδηγούν στην ελευθερία?

Lek Kin!

που στα Tzeltal σημαίνει "Καλός Νέος Ήλιος"