Η κύρια διεκδίκηση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, είναι να υπογραφεί κάποιο συμφωνητικό που να δεσμεύει τις ανεπτυγμένες χώρες να ακολουθήσουν στην πράξη τους περιορισμούς που έχουν συμφωνηθεί και με προοπτική για μετά το 2012. Σ'αυτή τη βάση, οι χώρες της ALBA (Βολιβιανή Συμμαχία Αμερικής) δήλωσαν ότι σε διαφορετική περίπτωση θα αποχωρήσουν. Η συνάντηση παρουσίασε το εύθραυστο της πρόσωπο, όταν νωρίτερα αυτή την εβδομάδα η Ιαπωνία δήλωσε ότι δε θα υπέγραφε σε μία δεύτερη φάση του Πρωτόκολλου του Κιότο. Όπως είπε η Claudia Salerno, απεσταλμένη της Βενεζουέλας "Δε θα στηρίξουμε καμία κατάσταση, οπου αυτές οι χώρες θα φύγουν χωρίς να αναλάβουν καμία υποχρέωση. Θέλουμε συγκεκριμένες δεσμεύσεις σχετικά με τα όσα έχουν αποφασιστεί". Αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι είναι να έχουμε μια επισφράγηση της συνόδου της Κοπεγχάγης, που δεν πέτυχε καμία ουσιαστική εξέλιξη και να αγνοηθούν τα όσα συζητήθηκαν στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας τον περασμένο Απρίλιο με τον όλο προβληματισμό και τη διάθεση για πραγματική ανατροπή της πολιτικής υποκρισίας. Οι τελευταίες ελπίδες φαίνεται να εναποτίθενται στη Βολιβία που, στις τελευταιές μέρες των συζητήσεων, με την ισχυρή παρουσία του Έβο Μοράλες, ίσως είναι η μόνη που θα μπορέσει να ασκήσει κάποια σημαντική πίεση.
Στις 7 Δεκέμβρη ήταν η μέρα των μεγάλων διαδηλώσεων με περίπου 5.000 κόσμου να ζητάει αλλαγή πολιτικής και όχι του κλίματος. Πραγματοποιήθηκαν δύο ταυτόχρονες πορείες, μία στο κέντρο της πόλης, με συμμετοχή σωματείων και διεθνών ΜΚΟ και μία προς το Moon Palace, το ξενοδοχείο που φιλοξενεί τη συνάντηση, την οποία συντόνισε η Via Campesina, οργάνωση για τα δικαιώματα των αγροτών και της γης, με μεγάλη συμμετοχή από τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής. Όπως ήταν αναμενόμενο, η πορεία εμποδίστηκε από οδοφράγματα της αστυνομίας και δεν μπόρεσε να φτάσει κοντά στο ξενοδοχείο, ενώ δεν υπήρξαν ιδιαίτερες εντάσεις.
Στο χώρο της Via Campesina συναντήσαμε τον Νimmo Bassey, περιβαλλοντολόγο, ακτιβιστή και πρόεδρο των Friends of the Earth International και Environmental Rights Action. Πρόσφατα μάλιστα τιμήθηκε με το Right Livelihood Award, γνωστό και ως εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ.
Nimmo, πώς βλέπεις την πορεία από το Cop15 στο Cop16; Βλέπεις να υπάρχει κάποια ελπίδα;
Η συνάντηση κινειται στα ιδια προτυπα με αυτή της Κοπεγχάγης, όλα αφορούν μηχανισμούς του μαρκετινγκ και δεν υπάρχει καμια πραγματική προθεση να ανατρεψουν την κλιματικη αλλαγη. Προκειται για εμπορικές συμφωνίες, οπότε ολοι αυτοι οι εκπροσωποι βρισκονται στο συνεδριο για να συζητησουν το πώς να αποφύγουν την σπόδοση ευθυνών, και τη δεσμευση στο δράσουν ενάντια στην κλιματικη αλλαγη. Γι'αυτο το λογο έχουμε μια απολυτη αποτυχία στα χέρια μας και δεν έχω κανένα λόγο προσωπικα, να ελπίζω σε κάτι καλό. Πέρισυ στην Κοπεγχάγη ανήκες σε ένα από τα γκρούπ των ΜΚΟ που αποκλείστηκαν από τις συζητήσεις.
Πώς βλέπεις φέτος το ρόλο των ΜΚΟ; Πιστεύεις ότι μπορούν κάπως να επηρεάσουν την κατάσταση;
Η παρουσία των ΜΚΟ μέσα στις διαπραγματευσεις, ενοχλει. Κι αυτό συμβαίνει επειδή είναι φυσικό να στηρίζουν κάποιες αντιπροσωπείες που είναι ασθενέστερες και δεν μπορούν να αντιτεθούν σε εκείνες που παρουσιάζονται με εκατοντάδες ανθρώπων, οποτέ συμμετείχα κι εγώ ώστε να μπορώ να δω τι πραγματικά γίνεται εκεί μέσα. Γιατί όταν έχεις ανθρώπους και κινητοποιήσεις στο δρόμο, πρέπει να έχεις κάποια σύνδεση με το συνέδριο και κάποια πληροφόρηση σχετικά με το τι γίνεται στις συζητήσεις. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε αυτά τα δύο διαφορετικά κομμάτια δράσης. Αυτό προϋποθέτει βέβαια την ανάγκη να αντιληφθούμε ότι η λήψη αποφάσεων είναι απόλυτα μακριά από εμάς και χρειάζεται να αγωνιστούμε για να αποκτήσουμε πρόσβαση στο χώρο αυτό. Γιατί αυτός είναι ο χώρος με τη μεγάλη σημασία. Χρειάζεται να πετύχουμε την κυριαρχία των ανθρώπων στη λήψη αποφάσεων. Δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα όσοι εκπρόσωποι κυβερνήσεων κι αν έρθουν στις συζητήσεις, χρειάζεται οι ίδιοι οι απλοί άνθρωποι να έρθουν στις συζητήσεις. Τότε θα αλλάξουν αληθινά τα πράγματα. Διαφορετικά, αντί να έχουμε οποιαδήποτε πρόοδο, απλά χάνουμε το χρόνο μας.
Σήμερα είδαμε στην ίδια πόλη να γίνονται δύο πορείες με το ίδιο αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη. Δε θα ήταν πιο δυνατή η φωνή τους αν βρίσκονταν στο δρόμο μαζί;
Η όλη εγκατάσταση που έχει στηθεί φέτος από τη Lα Via Campesina μιλάει για χίλια Κανκούν στον κοσμο, και έχουμε ανθρώπους να έρχονται από παντού, που φτάνουν εδώ για τον ίδιο σκοπό, οπότε το να έχουμε δύο πορείες για εμένα δεν είναι κακό, εφόσον διαδηλώνουμε για το ίδιο θέμα. Όσο έχουμε λοιπόν δυναμική παρουσία, δε βλέπω διαφορές και αντιφάσεις. Πιστεύω οτι όσο έχουμε κινητοποιήσεις και χώρους όπως αυτόν εδώ στο camp της La via Campesina, εδώ είναι οι λύσεις και οι προτάσεις για το μέλλον του κόσμου.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για το Πρωτοκολλο του Κιότο και αν θα ανανεωθει η ισχύς του. Στην πράξη ωστόσο, οι εγκληματίες του κλίματος, όπως για παράδειγμα ο Καναδάς, παρότι το έχουν υπογράψει, συνεχίζουν να επιβαρύνουν το περιβάλλον με μεγαλύτερα κάθε φορά νούμερα. Τι νομίζεις για τη διεκδίκηση αυτή και πόση πρακτική σημασία βλέπεις να έχει για το περιβάλλον;
Το Πρωτόκολλο του Κιότο δεν έιναι και τόσο καλή συμφωνία, ωστόσο είναι το μοναδικό πλαίσιο νομικών περιορισμών ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Οι εκπομπές λοιπόν των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών , εξ αιτίας αυτού, περιορίζονται σε συγκεκριμένα επίπεδα. Βέβαια, οι δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί δεν είναι ιδιαίτερα φιλόδοξες, ενώ βλέπουμε μετά από τόσα χρόνια, ότι οι πιο πολλοί δεν τις τηρούν καν, δεν υπάρχει δηλαδή καμία αίσθηση υπευθυνότητας. Οπότε, στο σημείο που είμαστε, αν δεν πρόκειται να ακολουθήσει μια δεύτερη φάση ανανέωσης όσων συμφωνήθηκαν στο Κιότο, θα έχουμε ένα καθεστώς εθελοντικής δράσης ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Το κάθε κράτος λοιπόν θα μπορεί να μειώσει τις εκπομπές στο βαθμό που θεωρεί οτι είναι χρήσιμο ή ακόμη και να τις αυξήσει, με προοπτική να επενδύσει σε εναλλακτικές προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. Αν λοιπον δεν υπάρξει κάποιος στόχος που να βασίζεται στο σύνολο των επιστημονικών μας δεδομένων, κάτι που στηρίζεται από χώρες σαν τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνια που έχουν ηδη δηλώσει ανοιχτά ότι θα υπέγραφαν κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση, οι αναλυτές μιλουν για αύξηση της θερμοκρασίας 4-5 βαθμούς πάνω από αυτήν της προ-βιομηχανικής εποχής. Η πρώτη συνέπεια, που με αφορά και προσωπικά ως Αφρικανό, είναι ότι η Αφρική θα ψηθεί. Σε παγκόσμιο επίπεδο η θερμοκρασία θα φτάσει επίπεδα στα οποία κανείς δε θα είναι ικανός να προσαρμοστεί ή με κάποιον τρόπο να μετριάσει το κακό. Η βιοποικιλλότητα του πλανήτη θα αλλοιωθεί τόσο, που και αν ακόμη είναι δυνατό να επιζούμε, δε θα μπορούμε να την αναγνωρίσουμε όπως την έχουμε γνωρίσει.
Είναι λοιπόν τόσο στενόμυαλο για τις ανεπτυγμένες χώρες να αρνουνται να προχωρήσουν σε αληθινές, μετρήσιμες δεσμεύσεις, είναι η αλαζονία της δύναμης και πιστέυω είναι το αποτέλεσμα του γεγονότος οτι οι κυβερνήσεις του κόσμου είναι οι υπηρέτες των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις έχουν τον απόλυτο έλεγχο, έχουν αποικίσει ολοκληρωτικά τις αναπτυσσόμενες χώρες. Κλείνοντας να πω οτι η ελπίδα για το μέλλον του κόσμου, είναι οι άνθρωποι να αγωνίζονται με αλληλεγγύη, να οργανώνονται και να συναντιούνται στο δρόμο. Να ασκούν πίεση σ'εκείνους που διαμορφώνουν την πολιτική σκηνή, για να καταλάβουν επιτέλους οτι το μέλλον της ανθρωπότητας δε βρίσκεται ούτε στον ανταγωνισμό ούτε στις επιχειρήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου